مطلبی با طعم قرض دستی
توسل به اعمه.
وحدانیت یا شرک؟
همه ما
به شکل موروثی از پدرانمان یاد گرفته ایم که در مراسم محرم شرکت کنیم. و به
امامها و امامزاده ها متوسل شویم. به ما گفته شده این کار ثواب دارد و
امامان دعای ما را براورده میکنند.
ولی از آنجا که خدا ما را به تفکر
فرا خوانده و فرموده یک ساعت تفکر بهتر از 70سال عبادت است، بد نیست یک
ساعت به کاری که سالها با هیجان و عشق انجام داده ایم فکر بکنیم.
طبق فرمان خداوند تنها ب
ستایش تنها مخصوص خداوند عالمیان است.
و تنها بایداز خدا درخواست و استعانت نمود.
تنها تو را میپرستیم و تنها از تو کمک میجوییم.
حال دعا کردن برای امامان به چه معنی است؟
یعنی ما معتقدیم غیر از خدا کسان دیگری هم هستند به اسم امام حسین، قاسم،
علی اصغر و...(تمامی امامها و امام زاده های دیگر. حتی این مقام گاهی سید
ها یا حتی نوزادان را هم شامل میشود) که دارای مقام الوهیت هستند و باید
آنها را ستایش کرد باید معابد آنها را زیارت کرد و دور ضریح آنها چرخید و
سنگ قبرشان را بوسید.
همچنین معتقدیم که این افراد که اغلب سالها پیش مرده اند دارای توانایی های نامحدودی هستند که مختص خدای بی انتهاست.
آنها میتوانند در یک لحظه دعای هزاران نفر را بشنوند. از پاکی دل آنها و
اعمال نیک و بدشان خبر داشته باشند، در باره آنان داوری و قضاوت کنند و
بلاخره تصمیم به پذیرش یا رد دعای آنها بگیرند.
این توانایی ها و ویژگیها تنها در مقام و قدرت خداست و ما با چنین اعتقادی برای خدا شرکایی قایل میشویم.
یک بار از خود بپرسید. آیا توسل به اعمه بمعنی رساندن آنها به مقام خدایی و شرک نمیباشد؟
لطفا نظر بدید و این سوال رو با دیگران به اشتراک بگذارید.
هدایت خداوند با شما باد.